Op reis en toch thuis

Op zaterdag 7 augustus eindigde project REISGEEST van IMIX en presenteerde auteur Sabine van den Berg haar column ‘Op reis en toch thuis’ heel toepasselijk tijdens de finisage in Reisburo IMIX.

Sabine van den Berg keerde terug naar eigen dorp en schreef speciaal voor ‘De Castricummer’ eenmalig een column.

Op reis en toch thuis

Castricum juli 1987
Vanaf het bruggetje kijk ik omlaag tot op de bodem. Het water is glashelder, maar dit is dan ook ons drinkwater, weet ik. Je mag er niet in. Onder mij door zwemmen tientallen visjes, steeds weer nieuwe komen er langs. Ze zwenken en reageren op elkaar als spreeuwen in een zwerm. Ik sta hier al tijden. De vissen brengen me in trance, door ze te volgen zwenk ik net als zij, beweeg ook ik mee in dat koele duinwater terwijl de zon in werkelijkheid op mijn rug brandt.

Ik weet dat de beloning boven op me wacht. Mijn voetzolen buigen over de kale stammen van de touwladder tegen het hoge duin, de treden zijn van zand. En ja, op de top waait er wind door mijn haar en heb ik het mooist denkbare uitzicht. Aan de ene kant een golvend landschap waarin de zee lijkt te zijn stilgezet, met wuivend helm dat stroomt en schittert.
Aan de andere kant de blonde kust. Ik vraag me af of hij zo heet omdat de Noordzee hem alsmaar kust met witte rollers die bruisend aanspoelen, telkens aanspoelen, in een onafgebroken ruis.

De meeuwen schateren en scheren over me heen. Ik ga niet zes weken naar Zuid-Frankrijk zoals sommige klasgenoten. Dit is mijn vakantie, ik blijf thuis. Ik loop in de vloedlijn. Schelpen knappen onder mijn voeten, een scherp onwennig en toch aangenaam gevoel. Ik denk aan het raadseltje van mijn moeder: ‘Op reis en toch thuis, rara wat is dat?’

Castricum juni 2021
In diffuus groen licht, omringd door vogelgeluiden, loop ik langs een pad van houtsnippers, laveer tussen takken door en ruik de geur van hars en dennen. Een uil schrikt op. Ik passeer elfenbankjes, of zijn het wespennesten? Ik voel me net als Alice in Wonderland, eerst nietig tussen de wortels van een boom en daarna juist groot gegroeid bij een rariteitenkabinet met zeevondsten. Ik raak omcirkeld door vreemden en stuit op argwanende blikken van zowel menselijke als niet-menselijke dieren. Wie bekijkt hier nu wie? Uiteindelijk spoel ik aan in een winkeltje met ongebruikelijke souvenirs zoals geschilderde visjes van drijfhout en wilde rozencrème van bloemen uit de omgeving.
In een leegstaand winkelpand hebben mijn vrienden tijdelijk reisburo IMIX opgericht dat ter plekke een reiservaring aanbiedt. Als eerste buitenstaander mag ik naar binnen, want ik zal hun project binnenkort openen. Marion Albers, Gemma Distelbrink en Mireille Schermer van kunstenaarscollectief IMIX toverden een grijze betonnen doos om in een levensgrote kijkdoos waarin je kunt verdwalen.

Omdat ik opnieuw aan het raadseltje uit mijn jeugd moest denken, houd ik mijn dichtbundel ‘Nestvlinders’ omhoog wanneer ik de expositie open. Het afgelopen jaar was iedereen aan huis gekluisterd, inmiddels begint de ratrace alweer, met alle gevolgen van dien. Dit initiatief is actueler dan ooit. Kon iedereen maar zo reizen in zijn directe omgeving. Maar in Castricum kan dat, weet ik. Op de voorkant van mijn bundel staat het getekende antwoord: een slak. ‘We moeten meer als slakken worden,’ besluit ik, ‘en zien wat er thuis is.’

Momenteel legt Sabine van den berg de laatste hand aan haar nieuwe roman ‘Biotopia’, een ecologische thriller die begin 2022 zal verschijnen bij Uitgeverij Oevers uit Zaandam. In dit boek spelen slakken ook een grote rol. Voor meer info: sabinevandenberg.com
Reisburo IMIX was van 12 juni tot 8 augustus 2021 gevestigd in de voormalige boekhandel Scholte in winkelcentrum Geesterduin. Info: IMIXkunst.nl of FB pagina IMIXkunst.

(Bijschrift tekening: Kunstenaarscollectief IMIX. Van links naar rechts: Gemma Distelbrink, Mireille Schermer en Marion Albers. Tekening Sabine van den Berg ©️ 2021.)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

X